Het vernieuwen van het vizier en de patroon nummer 2 voor de Beaumont in 1879 en de mogelijke gevolgen voor het geweer.

 

 

Tijdens de slag van Plevna (Turks Russische oorlog van 1877)  bleek dat achterladers, als men de juiste afstand van de vijand wist, zonder problemen kon worden gebruikt tot 1500 meter. Dit maakte een herziening van de inzet van de geweren noodzakelijk. In Amerika  werden de test van Sandy Hook in 1879 uitgevoerd om te kijken wat mogelijk was en hieruit bleek dat de standaard Springfield Trapdoor 45-70 met de 500 grain kogel  tot 3200 yards (ruim 2900 meter) dodelijk was.  De 400 grain kogel was niet geschikt voor de lange afstand.

 

In Nederland bleek dat de gemiddelde soldaat maar matig kon schieten en in eerste instantie zag men geen reden om het vizier aan te passen. Gezien de mogelijkheid om de vijand op grote afstand het leven zuur te maken werd besloten een nieuwe patroon in te voeren en ook het vizier voor deze patroon aan te passen.

 

De nieuwe patroon was een overmaatse kogel voorzien van een grotere kruitlading.

 

Het vizier was het eerste vizier voor het Nederlandse leger dat voorzien was van een verdeling in meters in plaats van passen en het maximale bereik wat op het vizier kon worden ingesteld was 1800 meter (was 1100 passen = 825 meter).

 

 Maar nu even een waarschuwing

 

De invoering van de scherpe patroon nummer 2 had na korte tijd onvoorziene gevolgen. In december 1883 berichten de Inspectie der draagbare wapens dat de geleiders en staartstukken van de geweren aanzienlijke slijtage begonnen te vertonen . In combinatie met de patroon nummer 2 met zijn zwaardere kruitlading en kogel, leverde dat vele scheuren op. Gedurende de ombouw naar meerschots zijn de meeste problemen opgelost maar het gebruik van volle ladingen met b.v. Zwitsers kruit en een overmaatse kogel bezint eer gij begint

 

 

 

De Sandy Hook testen in 1879